Barbara Rosiek (ur. 25 czerwca 1959 w Częstochowie) – polska psycholog kliniczna, pisarka i poetka.

Debiutowała w 1985 Pamiętnikiem narkomanki, pisanym od 14. roku życia aż do czasów studiów. Opisywała w nim swoje autentyczne przeżycia związane z walką z nałogiem. W swojej książce Alkohol, prochy i ja autorka opisuje swoje uzależnienia, z których udało jej się uwolnić. Byłam schizofreniczką opisuje jej zmagania z tą chorobą. Kokaina mówi o poszukiwaniu przyjaźni i braku miłości od pierwszych chwil życia. W poszukiwaniu ducha, czytamy o zmaganiu się ze śmiertelną chorobą i o trwaniu przy niej. Jej poezja obraca się dookoła jej świata - braku miłości i zrozumienia.

W 2002 roku została wyróżniona Srebrnym Medalem Cambridge.

Ø  Książki

·         Pamiętnik narkomanki (1985)

·         Kokaina

·         Byłam schizofreniczką

·         Alkohol, prochy i ja

·         W poszukiwaniu ducha (2007, ISBN 83-922469-9-3)

·         Kokaina. Zwierzenia narkomanki

·         Poganiacze Chleba (2008)

·         Życie w hospicjum (2010)

Ø  Poezja

·         Byłam mistrzynią kamuflażu

·         Jak ptak przytwierdzony do skały

·         A imię jego Alemalem

·         Wdowa

·         Krzyk

·         Miłość niedokończona

·         Uwierzyć i Melancholia

·         Żar miłosci

·         Ciało na kracie

·         Być poetą

żyję

 to niepojęte

 dlaczego mam zadawać pytania Bogu

kiedy rozum śni o chwilach szczęścia

pokochałam

zdążyłam to uczynić

to takie niepoznawalne ale prawdziwe

poznałam kres i początek

może trzeba było odwrotnie

nieważne

jestem coraz bliżej Nieba

samotna nad brzegiem Oceanu

samotna na najwyższym szczycie Gór 

czekam na przytulenie

przecież powiedziałeś że kochasz

do końca nie uwierzyłam

i zabytkowy Ogród spłonął

14 września 2006

Oto kilka cytatów

·         „Jes­tem tym kim (czym) jes­tem. Jeżeli nie pot­ra­fisz mnie zaak­cepto­wać, odejdź. Obo­je będziemy szczęśliwi.”

·         „Chciałabym, by ktoś mnie cza­sem od­wie­dził, po­roz­ma­wiał, prze­konał, że po­mimo ab­surdu codzien­ności naj­ważniej­szy jest fakt istnienia”. 

·         „Cza­sami rodzi się we mnie ja­kiś głód życia, nie zna­na tęskno­ta za spełnieniem się w in­nych ro­lach, sma­kowa­nie ciała i duszy jeszcze nie poz­na­nej. Od­kry­wać trze­ba do końca. „

·         „Umiera się wyłacznie za to, dla cze­go war­to żyć. „

·         „Boję się śmier­ci, ale bra­kuje mi wo­li życia. Mo­je życie to ciągłe cierpienie”

·         „Kiedy ogar­nia mnie roz­pacz, mam ochotę rzu­cić to wszys­tko, wyjść, po­biec przed siebie, donikąd”

·         ‘’W tym cho­ler­nym życiu pot­rzeb­na jest miłość. Bez niej jest wie­czna pus­tka, która du­si, za­bija, męczy. I wte­dy nie można być sobą. „

·         „Niekiedy mam wrażenie, że przeg­rałam swoją walkę o życie, cho­ciaż żyję”

·         „Wys­tar­czy gest, słowo, by zra­nić tak bo­leśnie, zniszczyć szansę, cienką nić porozumienia”

·         „Po co żyjesz na tym świecie, jeżeli nic z te­go świata ci nie pasuje? „

·         „Sposób na przet­rwa­nie - milczenie

Sposób na życie - przetrwanie

Sposób na mil­cze­nie – śmierc” 

·         „Pew­ne­go dnia wys­traszyłam się, kiedy uświado­miłam so­bie, że ludzie mnie nie rozumieją. „

·         „Trze­ba kłamać, by ro­bić to, na co się ma ochotę.”

·         „Śmierć kli­niczna to ta­ka śmierć, z której cza­sami się pow­ra­ca po to tyl­ko, by rzec: Niestety.” 

·         „Przeg­rałam za­nim zaczęłam grać w życie.”

·         „Prze­moc wo­bec ciała za­bija też duszę.”

·         „Idę ulicą - pus­te miejsca.
Płaczę - pus­te słowa.
Wierzę - pus­te myśli.
I na cmen­tarzu -
pus­te groby.
I we mnie jest ta­ka pus­tka. I w nas wszystkich”

·         „By­cie kocha­nym to wiel­ka od­po­wie­dzial­ność za te­go, które­go się kocha. Za każde słowo, gest, niewy­powie­dziane myśli, za rękoczy­ny : każde przy­tule­nie, dot­knięcie spon­ta­niczne - nie można te­go wy­ważać, do­zować, trze­ba w tym zais­tnieć w całości, nie co­fać się w ob­ronnym geście, nie uciekać w fałszy­we wyobrażenia...”

 

Życzymy pani szybkiego powrotu do zdrowia… CZYTELNICY